Sesinin Köprüsü Şiiri - Hüseyin Turhal

Şehirler aramızda uzanıyor. Coğrafya, inatçı bir duvar gibi araya girmiş. Biliyorum, şu an pencerenden baktığın gökyüzü, benimkine benzemiyor; belki senin saatin benden daha erken, belki de rüzgârın kokusu farklı. Bu mesafeyi, elimi uzatıp sana dokunamamayı bazen dayanılmaz bir ağırlık gibi hissediyorum.
Ama sonra... Bir saniye duruyorum. Gözlerimi kapatıyorum ve okyanusları, dağları, bizi ayıran tüm o yolları görmezden geliyorum. Çünkü fiziksel olan her şey geçici. Sen ve ben, bu görünmez mesafeleri aşan bir bağ kurduk. O bağ, sesinin titreşiminden, yazdığın bir cümlenin içindeki gizli tondan örülmüş bir köprü.
Duyuyor musun? Ben şu an sadece senin bana fısıldadığın son kelimeyi düşünüyorum. O kelime, bir gemi gibi, bu sessizlik denizinde bana doğru geliyor. Ve o ulaşana kadar, ruhumun en derin köşesinde seni misafir ediyorum.

Çünkü biliyorum: Gerçek yakınlık, yürünen kilometrelerle ölçülmez. O, iki ruhun birbirini ne kadar tanıdığı, ne kadar derine indiğiyle ilgilidir. Sen, benden kilometrelerce uzakta da olsan, kalbime dokunabilecek kadar yakınsın. Bu yüzden, dışarıdaki haritayı umursamıyorum. Bizim haritamız, sadece kalpten kalbe uzanan o kısacık, görünmez çizgiden ibaret.