Sesimi Duyan Olmadı

Her şey içimde birikti… Söylemek istediklerim, sustuklarım, anlatamadıklarım. Kalbimden geçen ne varsa bir bir düğümlendi boğazıma, ama kimse duymadı. Çünkü kimse gerçekten dinlemedi beni. Herkes sadece kendi sesine odaklıydı, herkes kendi derdine gömülmüştü. Ben ise bir kenarda, sessizce var olmaya çalıştım. Ne zaman içimi açsam, yaralarım hafiflesin istesem, “abartıyorsun” dediler. Halbuki ben kimsenin görmediği bir savaşın tam ortasındaydım. Gülüşümde kırıklar vardı, bakışlarımda fırtınalar… Ama dışarıdan sadece “iyiymiş” gibi göründüm. Belki de en büyük hatam buydu; hep güçlü görünmek zorunda hissetmem. Çünkü insanlar en çok güçlü görünenleri unuturmuş. Ben de unutuldum. En çok sesimi duyurmaya çalışırken, en sessiz ben oldum. Şimdi kimseye bir şey anlatmıyorum… Çünkü artık biliyorum: En çok bağıran değil, en çok susan acıyormuş. Ve ben içimde öyle sessiz çığlıklar attım ki… Hiçbiri yankı bulmadı.