Serzeniş (ve Kendime Öğütler)

Yazgıyı hileli sanan solgun yüzlü perîşan,
Eyleme aşk etti diye, gözlerini divâne!
Sükûtu koru, sessiz ol, ne bitmez güzler vardır;
Umutsuz ve yorgun kışın günlerinden ziyâde.

Temiz diyedur kendine, değişmeyecek bir şey
Nasıl kandıran sen isen, kanan da ancak sensin
Alnındaki ter sanma ki, gönlünden daha paktır;
Cehennemin alevini sanma ki seveceksin...

Haydi, kırmaktan korktuğun, bardakları parçala!
Öyle derin kuyu kaz ki, ucu görünmez olsun,
Bu gördüğün ne görkemli, ne amansız yangındır;
Söndürme sakın! Yüreğin, kızgın ateşe doysun!

Ey aklında birçok şüphe, az bir umut taşıyan,
Söyle artık niyetini, gönül buna gücenmez.
Belki yakında sen bile güvenirsin Tanrı'ya,
Fakat kıyamet tutuşsa kimse sana güvenmez...