Serzeniş Şiiri - Fatih Mehmet Yiğit 2

SERZENİŞ

Yandı gönül ocağım sevda ile
Tutuştu içimde yel dertli dertli
O yar göçtü gitti bir gurbet ele
Kaldım ben burada yol dertli dertli

Gönül eğilmeden aşk köprüsü geçilmez
Yaradan’a yalan söz hiç seçilmez
Gerçek bilinmeden sır açılmaz
Cahil sözünden dil dertli dertli

Bir garip serzenişle sitem ettim kadere
Döndü hayalim yıkık bir viraneye
Merhem olur mu bu ilaç, çareye
İnlerim her gece, gel dertli dertli

Düştüm bir virane gönül hanına
Ne bir dost uğrar, ne sen gelirsin yanıma
Yalvardım Mevlâ’ya kanlı gözyaşlarımla
Süzülür gözümden sel dertli dertli

Yolum yokuş oldu taşlı dikenli
Her adım bir çile, gönlüm kederli
Bir umut ararım gece gündüzlü
Kapanmaz bu yara el dertli dertli

Fatih Mehmet Yiğit