Serzeniş Şiiri - Ecir Demirkıran

SERZENİŞ

Kollarım gökyüzüne, uzanırken sevgimle
İçimde ses yankılar, kaçıverir gizlice
Yaralı gönlümüzün, kederini bir dinle
Daha duymadan yıktın, vurgun yedik sessizce

Her darbede sersemce, dönüp durduk acıdan
Beynimin kıvrımları, çatırdıyor sancıdan
Hangi eşkâle girdim, kurtulmadım yargıdan
Hep yanlış giden talih, yön bulurdu sessizce

Kaçıncı bahardayız dönüverdik direkten
Gözlerimde anılar, vuruyorken yürekten
Cennette tahtımızı, umud ile beklerken
Hatıramda aşılmaz özlem durur sessizce

Billur yanağında aşk doyumsuz ab-ı hayat
Nafile geçen zaman, kohne aşınmış sanat
Kaçarken kurşun yedim bittiğim yerdi heyhat
Sanki ebabil kuşlar, saldırıyor sessizce

Döndük kadere rıza, idam sehpasındayız
Fermanımız kesildi, sevda yarasındayız
Mecnunluk bilmecesi, aklın çabasindayız
Kızıl ötesi renkler, çile eker sessizce

Gizlendik sorulara cevap kalbimi söker
Anlamsız gecelerdir bitmez hicranı çeker
Bölündük lime lime, ruhuma hasret eker
Yanan sevdamı sorsan, acı çeker sessizce

An gelir kaygılarım, vurur his duvarına
Çatırdar içimizde, bir deprem zararına
Tükendi umudumuz, çıkmaz olduk yarına
Kar beyaz öfkemizdi, bize katran sessizce
Yaşanan her ne varsa karışıyor giderken
Bitmeyen hikâyenin sonuna geldik erken