Serzeniş Şiiri - Furkan Enes Abça

Hayâtım:
İzdihâmın eşiğindeki münzevînin intihâr hayâlleri,
Hayâlleri karartan bahtımın uhrevî ukteleri.

Hayâtım:
Bir gülü kurutup gözyaşıyla yeşertme gâyeleri,
Gâyeleri nâfile dahî olsa en zerre diriliş ümitleri.

Soruveriyor bir çocuk:
Ki her suâlin bir cevâbı vardır.
Lâkin hiç cevâb vermemek bâzen en büyük kârdır.

Soruyor(sun), n'eyçin kötüsün?
"İyi olmak için bir sebebi olmayanın,
Kötü olmak için sebebe dahî ihtiyâcı yoktur."
Cevâblıyor(um), n'eyçin kötüyüm?

Dahası da var, cevâblıyorum:

"Ben kimim ve ben neyim?"
"Ben neden bu hâldeyim?"
"Bilemem ki nerden bileyim?"
"Kaybolmuşum hatâlarımda..."

Sus artık diyor bir çocuk...
Susacağım, elbet susacağım.
Bir gün elbet; lâkin o gün,
Tüm şaklabanlığımı nefretle kusacağım.

Kader, kahpe... Kader, perişân...
Kader, rezâlet... Kader, yegâne düşmân...