Servet Şiiri - Yılmaz Öztürk

Çalışıp didindim hep para bul biriktirdim
Çok kazanmakla kendimi insan sandım
Dostluk nedir aşkın anlamını bilemedim
Yoluma can olan insan servet buldum

Kuyudaki sabırla Yusup Mısır'a sultan oldu
Şatafatlı hayat zindanda güneş olup doğdu
Dil susup konuşan kalpler sevgi konusu
Alemde adam olana servet sandık dolusu

Sokaklar leş yığını kirlenen insan elleri
Yetim ağlarken mutlu gördüm dikenleri
Sahtelik marifet olmuş yalan konuşur dilleri
Doğruluk özün olursa servettir gönül gözleri