Bir buse-i goncadır verdiğin
Açar yanaklarımda
Akar kalbime doğru
İnce ve narin ellerin
Salar boynuma tomurcuğunu
Perdelenir güneş ışığı
göz kapaklarını açana dek ölümün
ellerimle büyüttüğüm güneşin
son nefesidir rüzgar
ve kapanır ikindi vakti perde
uyanır Yasin sesli babam
Ah..! !
bir bilsen,
Adına aşk denen bahçenin içindeki gizemi.
Ve ne kadar zordur,
Bu aleme nüfuz edemeyen insan hali.
Kütüphanem yanıyor…
Bütün sevdiğim, merak ettiğim
Kitaplar yanıyor
Perdeler tutuşuyor
Alevler dumanlarıyla nefesimi kesiyor
iştahım biraz daha nazlı
aynalar içinde bir yığın soruyla
vardiya değişiminde alnımdaki çizgiler
biran rıhtımdakine benzer bir üşümeyle
kendi bayramlığımı yine kendim hazırladım
bu kez düşünmedim bile cephede ne olup bittiğini
Evlerimiz Babil kulesi
kulaklarımız alkışlara duyarlı
iman bir-az
özgüven kaldırım taşı gibi
akıllarımız ne Beyrut ne Kudüs
ne de halk
Sen bu satırları okurken
İstanbul’da olacaksın,
Bense, sen
okudukça
sana uzaklaşan
İstanbul() su(su) zluğunda
Çok şey söylemek istiyorum
Ağzımı bıçak açmıyor
Susunca da o bıçak kemiğe dayanıyor
Yaşadığımız zamanda-lı cümlelerden sıkıldım
Yaşayamadığımız zamanlar-lı cümlelere
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!