Serena Şiiri - Ahmet Selçuk İlkan

Yine yetişemedim son trene
Yie geç kaldım mutluluğa serena
Ardından
Boş bir bavul gibi braktım kendimi sokaklara
İçimdışım darmadağın
Sanki altında kaldım koskoca bir yanardağın
Hala inanamıyorum olanlara
Oysa
O değil ben olacaktım kollarında
Hani ben olacaktım serena

Bu sabah
Menekşe satan kızlara braktım gözlerini
Simit satan çocuklara o sımsıcak ellerini
Ve yaşlı bir eskiciye senli bütün hayallerimi
Bende hiçbir şeyin kalmadı bilesin
Artık kaderimi örmüyorum saçlarına
Oysa daha dün
Ben vardım çöl ateşi avuçlarında
Ben vardım serena....

Şimdi bir dağ başı yalnızlığı içimde
Gittiğin günden beri
Gölgemden bile saklanıyorum
Ve yinede
Gelip gelip seni bana sormuyorlar mı
Daha adının ilk hecesinde yıkılıyorum
Kaçsam olmuyor
Küssem olmuyor
Sussam olmuyor
Yüreğime taş basıyorum
Ve en acısı ne biliyormusun
Her sabah seni yüreğimdeki dar ağacına asıyorum
Ve sonunda oturup
İkimiz için çocuklar gibi ağlıyorum
Çocuklar gibi serena...

Duydumki
Yağmurlarını bile bilmediğim bir şehirdesin
Ve aşkımız bir şiirin en yanık mısralarında
Ve bir merdiven boşluğunda
Paramparça umutlarımız
Hani birlikte yaşlanacaktık?
Hani birlikte ağaracaktı saçlarımız?
Bak nasıl küskün ve mahsun bakıyor bize
Doğmamış çocuklarımız
Hala inanamıyurum yaptıklarına
Hala inanamıyorum serena....

Bir intihar mektubuduydu sanki son bakışın
Ve kör bir biçak gibi oydu yüreğimi
Böylesi kaçışın
Oysa
Odeğil ben olacaktım kollarında
Hani hep ben olacaktım
Hani emindin
Hani yemindin
Hani hep benimdin serena
Hani hep benimdin? ..,