Serçe Uçuşu Şiiri - Ayşe Uçar

hırpani gülüşlü günün cevheri güneş
izdüşümlerinde ışıldayan çoklu yaşam yansımaları
heyhat! bugün nereye konacağını bilmeyen
serçe uçuşu gibiyim

ürküyorum
içime kaçan şehrin ayak seslerinden
zaman hızlı çekip alır ellerimi atar boşluğa
ayaklarımsa direnir sessizliğe akan kelimelere
ruhum işe yaramaz bir sancı boğazıma boğazıma dolanan
sanki başkasına ait bir vatan işe yaramaz yolcu

son zamanlarda hissizleşti gözlerim
ağlamıyor gülmüyor hiç düşüncelerimse çift başlı yılan
kimseyi çekmiyor canım yabancılaştım rüyalarıma
yastığıma

ölmek için varız
gitmeye hazır olmasak da
keşke beni bana götüren bir yol olsaydı
ışıklı bir mabede dönüşüyor her baktığımda gökyüzü
yeryüzüyse karanlık soğuk bir mahzen gibi çekiyor içine
sıkışıp kaldım ortada zihnimse yağmuruna küsmüş bulut
verimsiz tarlalara döndü

dondurucu mevsimlerden geçiyorum
üstelik yorgunum üşüyorum kimsesizliğin ellerinde
şimdi anladım ki bensiz daha rahat dünya
benden beklediğiniz umduğunuz ne
hiç anlamıyorum

seyreltilmiş otların
arasında açan sarı çiğdemler gibiyim
yalnızlığı soluyan yere düşmüş bir yaprak misali
üzerime üzerime basıp geçmeyin ölmek için var olsak da
sayılı birkaç günüm daha var

...........

sonunda öğretti hayat
adaletin terazisi neden eğri
iyileri neden kimse sevmez anladım
anladım bu kısır döngünün arsız çarkına çomak
sokmak nafile

öyleyse
bırakalım aksın kanımız toprağa kırmızı kırmızı güller açsın
bugün nereye konacağını bilmeyen serçe uçuşu gibiyim

............

05102024
09:31