Sensizlik Şiiri - Harun Ertaş

Gölgen gölgeme düşse
Gözlerin gözlerime değse
Yokluğun yüreğime dert gelse
Ruhun bedenime sarılsa keşke

Ne tuz soframa kâr etti
Ne de şeker içtiğim çaya
Tadı tuzu yok bu hayatın sensiz
Ansızın birgün gelsen başucuma

Odamın perdesi havalanırsa
Üşür bedenim yokluğun karşısında
Bir soba gibiydin; içimi ısıtan
Sıcak tutuyordun varlığınla

Şimdi yoksun diye vuruyor rüzgar
Dondu bedenim; buz kesildi
Hiç gelmeyecek artık bu bahar
Ne yağmurlar evime sel getirdi

Sonra tüm evi su bastı
Balık bile boğuldu havasızlıktan
Kapımı çalmanı beklerken
Ne zoruma gitti, başka evin zilini çalman