Sensizlik! Şiiri - Tuncay Aytaç

Puslar arasında rüya aleminden,
Siyah beyazdı her şey,
Sen, içinde adeta melek.
Gülümsüyordun sadece.
Gülümsemeni bıraktığın yerde,
Gamzende gizliydi aşkın anlamı.
Usulca kaybolup gittin sonra,
Esrarlı bakışlarını arar oldum, bulut, bulut.
Öyle güzel bir anı.

Şimdi yoksun o yerde, saikâ gibi akıp gittin.
Bazen anımsarım, gülümsemelerde seni,
Hiç sevemedim bir daha yerin dolmuyor.
Demesin ki, hiç kimse yarsız sabah olmuyor.

Çok sabahlara erdi geceler, yokluğunda.
Doğan günü selamlarım, saçlarının kızıllığında.
Kısa bir andı mutluluk, gözgöze geldiğimiz o an,
Unutulmazlığa yazdırdın adını ey yar,
Fikrimdesin her an.

Erimsiz yollar aramızda, kavuşmalar mahşeri.
Beklemenin sonu yok, özlemek aşkın rehberi.
Bazen şiirler düşer gönül kaleminden,
Sana evrilir tümceler.
Hep hasreti kucaklarım kollarımda.
Sana hasrettir geceler, günler.

Bir daha gelme desemde,
yürekte bitmez hasretin.
Ey güzelllerin şahı, senin yanındır cennetim.
Sevdanın gölgesinde, hangi aşık kutsuyor mutluluğu, kimedir gösterdiğin minnetin.
Ben, garip bir aşık,
seni sensiz yaşamaya yeminli.

Sensizliğe dönüyor başım,
ayaklarımın altından kayan, sensizliğe gönlümde çicek açtıran toprak zemin mi...