Uzun zaman olmuştu,
Elime almayalı kalemi.
Ne kadar sevmesem de yalnızlığı,
Bu yalnızlık senin eserinde saklı.
Gecenin koynunda kayboldum,
Sessizliğin sesinde arandım.
Her satırda seni gördüm,
Her boşlukta izlerin kaldı.
Kalem ağır, kelimeler kısıldı,
Ama yüreğim hâlâ yazıyor.
Suskunluk belki bir sığınak,
Ama ben, seni anlatıyorum.
---
Ama sayfalar yetmiyor,
Bu kaçıncı sayfa,
Bu kalemimden dökülen kaçıncı mürekkep?
Ne özlemin bitiyor,
Ne de yokluğun geçiyor.
---
Kim bilir bu gece,
Seni hangi kayıp yıldızda arayacağım?
Hangi ıssız sokak köşesinde
Sessizliğimle eriyip kalacağım?
Kim bilir, hangi yabancı yüzün
Adını sen sanıp fısıldayacağım...
Kayıt Tarihi : 14.6.2025 23:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu hikaye şiirin duygusunu, yalnızlığını ve kalemin o yalnızlıkta bir çıkış noktası olduğunu anlatıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!