Sensizliğin yankısı Şiiri - Dilzar Can

Sensizliğin Yankısı

Yüreğim, gecenin sessizliğinde,
Dört nala koşturan yılkı atlarının
Ayak sesleri misali
Yankılanıyor odamın içinde.
Silüetin düşüyor pencereme
Bilsen, öyle muhtacım ki
Bir tebessüme,
Bir çift sözüne.
Rüzgâr, perdeyi aralıyor usulca;
Sanki sen geçeceksin az sonra.
Gölgene dokunmak isterken
Yalnızlığım sarıyor parmak uçlarımı.
Bir nefes kadar yakınım o an,
Sonra yine sessizlik,
Yine yokluğun...

**

Ellerim uzanır boşluğa,
Sanki tutacakmışım gibi seni.
Oysa sadece rüzgâr değiyor avuçlarıma;
Ve kalbim,
Senin yokluğuna sığınmayı öğreniyor
Sessizce...
Seni beklemek bile
beni sana yakın hissettiriyor;
çünkü biliyorum,
bir gün bir adımın
bütün bu sessizlikleri bozacak.
O gün gelene dek,
sensizliğim bile seni bana hatırlatan
en güzel sığınak oluyor.
Ve ben,
yokluğunda bile
seni sevmenin ne kadar güzel olduğunu
her gece yeniden fark ediyorum...