Sensizliğin yankısı Şiiri - İsanuh Beytorun

İstemiştim sadece seni istemiştim,
Saf kalbini, çıkarsız sevgini istemiştim.
Her güldüğünde boşluğa düşüyordum,
Kendimden şüphe eder olmuştum; bu ben miyim diye.

Büyülemiştin beni kendine,
Sana her baktığımda mutluluk doluyordu içim.
Sevmek neymiş, sende anladım ben,
Ama sadece bana kalan sensizlikti.

Özlemiştim, çok özlemiştim...
Sesini, gözlerini görmeye ihtiyacım vardı.
Her geçen gün daha da bitkinleşiyordum;
Bitik bir kalemden yazı yazması beklenemezdi.

Ve bir gün, sessizlik bile senin adını fısıldadı.
Rüzgâr duvarlara çarptı, sesinde yankın kaldı.
Bir gökyüzü çizdim karanlığa, mavi tutmadı;
Çünkü maviyi bile senin gözlerinden öğrenmiştim.

Şimdi aynalar bile benden utanıyor,
Baktığım her yüz sende kayboluyor.
Zaman, bana küsmüş bir çocuk gibi;
Dakikaları geri sayıyor, ama seni getirmiyor.

Belki de aşk dediğin bir yanılsamaydı...
Kalbim seni var etti, sen yokken bile.
Yine de iyi ki yanıldım, iyi ki sevdim;
Çünkü senden kalan acı bile sensizlikten güzel.