Sensizliğin Rüzgarı Şiiri - Sinan Bayram

Gece inerken dağların omzuna,
Bir serinlik dokunur kalbime.
Yıldızlar, unutulmuş dualar gibi
Titreyerek açılır gökyüzüne.

Sensizliğin rüzgârı eser içimde,
Her adımım sana doğru, ama sensiz.
Kelimeler taşar dudaklarımdan,
Yine de varamaz kalbine.

Bir şarkı gibi dolaşır hatıran,
Rüzgârın savurduğu yapraklarda.
Gözlerin, karanlıkta parlayan
En uzak, en yakın yıldız.

Kalbim bir nehir, taşkın ve suskun,
Kıyısında oturur, beklerim.
Belki bir gün ay doğar yeniden
Ve sen çıkıp gelirsin sabahın içinden.

Her gece, gizlice konuşurum sana,
Bilmiyorsun, duymuyorsun,
Ama bir çiçek açıyor
İsmine her dokunduğumda.

Öyle derin, öyle ağır ki bu özlem,
Taş olsa çatlar, su olsa kurur.
Ama ben, bu yanışı taşıyan
Sessiz bir ateş gibi var olurum.

Sevda dediğin;
Yaraya tuz, yaraya merhem,
Gözyaşına gülüş,
Ve kalbine gömülen en eski sır.

Sinan Bayram