Sensizliğin Rengi Şiiri - Sinan Bayram

Bir sabah uyanırken adınla doldu içim,
Gözlerimde ince bir buğu, sanki sen.
Kaldırımlar ıslak, gökyüzü kırık,
Ve şehir — sensiz, bir yabancı ben.

Kokun kalmış yastığımın ucunda,
Rüzgâr eserken, seni anlatıyor.
Her şey susmuşken bile içimde,
Kalbim fısıldıyor: hâlâ seni arıyor.

Zamanın elleri yavaşça silerken
Anılarla yazılmış yüzünü,
Ben her dizede sana tutunurum,
Bir şiir olur da bulur musun beni?

Ay ışığı gibi solgun bir hatıra,
Gecenin en derin yerine düştün.
Ne sen kaldın şimdi, ne de ben aynıyım,
Ama hâlâ kalbimde, en güzel yerdesin.

Sinan Bayram