Sensizliğin rengi Şiiri - Sedat Yaşar 2

Sensizliğin Rengi

Gözlerime bir renk akar gülüşünden,
Camda kıvılcım gibi parlayan ışık hüzmeleri.
Yalnızlığın kokusuysa derin —
Bir eski kitabın sayfasında saklı.

Güneşin üzerinde yavaşça süzülen bulutlar,
Gözlerime çarpan soluk ışıklar...
Sensizliğin rengi bu:
Koyu lacivert,
Siyaha çalan bir kırmızı,
Ve sonbaharın iç çekişi gibi.

Zamanın tozu bulaşmış gözlerime,
Kan renginde bir perde inmiş.
Burnumda uzak denizlerin kokusu,
İçim ateş kazanı gibi; içten içe yanıyor.

Gökyüzünde dizilmiş bir kuş sürüsü gibi hatıralar —
Göç yolunda yorgun,
Bir damla suya hasret.
Göğsüme çarpıyor deli bir rüzgâr,
İçimdeki her boşluğu yokluyor.

Sevgin iliklerime işlemiş,
Usul usul, sessizce.
Bir sabah çiyi gibi,
Ya da filiz vermeye hazırlanan bir tohum gibi.

Ben seni unutarak değil, eksilerek yaşıyorum.

Toprağın altında bir sabır gibi,
Boynu bükük ama kararlı,
Varlığınla yeşermeyi bekliyor içimde.

Asi ruhum, evrenin sessiz dönüşünde direniyor.
Duygularım, balta değmemiş bir orman:
Karmaşık, vahşi, gerçek.

Şiirlerim sen dolu,
Hüzünle yazılmış satırlar.
Kalbim kıpırtılı ama durgun,
Kıyıya vuran bir dalga gibi
İleri gidip geri çekiliyor.

Sözlerim suskun,
Cümlelerim kilitli.
Damağımda kaldı söylenmeyen her şey,
Gözbebeklerimde ise
Kış sabahlarının solgunluğu yansıyor.

Geçmişin ötesinde yaşıyorum artık.
Gelecek ağır ağır gelir,
Sonbahar yaprakları gibi savrulan,
Üzerime düşen sessiz hüzün.

Arguvan'ın renklerine bakıyorum,
Düşen yaprakları izliyorum,
Dalda dinlenen bir çalı kuşunu.
Seni bekliyorum —
Her satırda biraz daha fazla.

Bazen içimi bir neşe sarıyor:
Bir sıcak çayın buğusu gibi.
O an seni yudum yudum içime çekiyorum,
Hiç gitmemişsin gibi.

Ellerim sana mahkûm,
Yüreğim, okyanusta vurgun yemiş bir gemi.
Batmadım ama
Kıyıya varamam artık.