Sensizliğin Ötesi Şiiri - Ayten Karakaş

kopkoyu gecelerden
daha koyularına kaçsam
ta ki,
yıldızların ışığı bile
göstermese gölgemi
ayın içine girip saklı kalsam gecelerce
özleminden yanıp
kaçamak bir göz kırpsam sana
bazen hilal
bazen dolunay …

çok değil
daha geçende çıktım ebem kuşağından
ne güzeldi ruhumda sevişen renkler
bir fırtına gibi estin
devirdin hepsini kalbime
biçare …
Ah! ..talan olmuş yüreğim
göz yaşlarımı tutarım /bakarım yüzüme
gülümserim güçlükle
aynadaki yüz ağlar
simsiyah damlalar
beni geceye boyarlar…

hercai mor menekşelerdi topladığım
ilmek ilmek yüreğime seni nakşederken
belki de
evet belki de bu yüzden çok sevdim seni
annemin kollarımda sardığı çile iplikler
takılıp aşkına
sökülüp gittiler
çileli ömrüm gibi
petunyalarla ağlarken ardından…

hıdrellezde yakılan ateş
hala yanarken ardından
kopup gelmedin küllerin arasından
güller yenik düşmüş
solarken hazanlarda
içimde yediverenlerin açar…

sana tuttuğum tüm dilek yıldızları
birer birer kaydılar
kalbimdeki gökyüzüne
ve senin için diktiğim çiçeklerin tohumları
çoktan torun torbaya karıştı,
hacı leylekte göçemedi bu kış
yeni baharlara
ben gibi
umudu yitik
sessizce karanlıklarda…

bir sen yoksun biliyor musun?
bu hengamede
ya da ben mi yokum acaba?
/tanıdık gelmez hiçbir yüz
aynadaki gözler gelir aklıma
gözbebeklerime kaçar gözlerim
sen olur tüm boşluklar
uzanır
tutamam yokluğunu…

hüzünlü şarkıların melodileri
bu kadar mı acıtabilirdi kalbimi
zehrim olursun
her güftede seni içerim
bağrım yanar
ben yanarım
hangi iklim yaklaşsa yanıma kaçar
senin yaşattığın mevsimi kıskanıp
yağmurlardan sırılsıklam olurum
alevlerinde sağanak sağanak…

gözlerimde buğun tüter
damarlarım boşanır
çorak topraklar kana kana içer
benden akan aşkınla,
/ay bana küser
/erir bedenim
/yok olurum
SEN SİZ LİK TE
sessiz sessiz…