Sensizliğin Gölgesinden Şiiri - Seyrani Göl

Sustum ey yârim,
çünkü her kelime, kalbine sızardı usulca.
Adını unutmadım ben,
yalnızca andıkça içim yanardı, sustum.

Sen düşlere sabahlar örerken,
ben gecenin söküğünü dikiyordum yalnızca.
Unutmak değildi niyetim,
hatırlamak kalbimde kavrulan bir gül gibiydi.

O rüzgârda var ya,
savrulmadım ben,
yalnızca senin olmadığın sokaklarda
kendi adımı unutur oldum.

Gülün dikeni değseydi yüreğine,
kanar mıydın benim kadar derinden?
Ben solgun dallarda erimedim,
kendi içimin sonbaharında yitip gittim.

Ben seni sevdim...
ama adını her andığımda
bir hıçkırık gibi düğümlendi zaman.
Göz göze gelmeden sevmek ne zormuş,
bunu en iyi, susanlar anlar.

Bir mevsim gibi geçti gözlerin,
içimde hiçbir çiçek açmadan.
Ben, rüzgârın yıktığı dallarda bekledim seni,
ama sen, baharı hep başka yerde sandın.

Kalbim, sığınamadı hiçbir limana,
çünkü seninle vedalaşamadım.
Sen göğe yıldızlar dizerken,
ben birinin ucuna adını bağladım sessizce.

Gölgeni bile sevmiştim bir zamanlar,
ışığın bile değmediği hâllerinle.
Oysa bilsen.

Büyüttüğün yalnızlığı biliyorum,
çünkü ben de suladım kendi sessizliğimi.
Ama ne bir şarkı çaldı kalbimi,
ne de başka bir tebessümde dinlendim.

Geceleri içimden sana yürüdüm,
adımlarım sessiz, dualarım eksik.
Sen yoktun, evet…
ama ben hep vardım senin yoksunluğunda.

Kaybolmadım…
Yalnızca sustuğum yerde çoğaldım.
Sen seslenirken geçmişin yankısında,
ben geleceğin ıssızlığında yürüyordum.

Bir gün döner misin bilmem,
ama döndüğünde…
ben çoktan susmayı öğrenmiş olacağım.
Çünkü bazı bekleyişler,
gelmeyenler için değil, unutanlar içindir.

Ve şimdi biliyorum:
Bazı kalpler vardır ki
ışıkla değil,
ancak gözyaşıyla aydınlanır.
S.GÖL