Ayrılık Şiiri - Nazlıcan Erhan

Yoruldum ben bu şehirden,
Seni görmeyen gözlerimden.
Acı geliyor kalbimin derininden,
Sevdiğimin dönmeyişinden.

Geride kalan ben,
Matem günün adı sen.
Utanıyorum senden,
Seviyorum diyemeyişimden.

Sensiz geçen bir saat,
Bitmeyen bir hayat.
Bana son bakışın, hüzün,
Gidişin, ölüm.

Kaç bahar oldu,
Gözlerimde yaş kurudu.
Benim meselem çok başka,
Sevdiğim başka bir hayatta.

Kalbime ayaz çöktü,
Gözlerime keder.
Uykusuz kalan gecelerim,
Sana maal oldu hecelerim.

Eski bir hatıra defteri,
Hatırlattıkça seni,
Kanatıyor yüreğimi,
Gitme! ölürüm.

Ruhum sessizleşiyor,
Bedeninin soğudunu bildikçe.
Gözlerim kararıyor,
Varlığını göremedikçe.

Yudumlanıyor kelimelerim,
Soluyor cümlelerim.
Susturuyor beni,
Bir çocuk gibi.

Dayanamadım son gidişine,
Alışamam sensizliğe.
Dilim dönmüyor,
"Gel"demeye.

Kalbimde ebedi bir yas,
Ruhumda acı bir haykırış.
Tutunamıyorum hayata,
Senden kalan anılarla.

Hasretin yaktı yüreğimi,
Biliyorum gelemiyeceğini,
Bekliyorum seni,
Unutamadığım gözleri.

Gökyüzündeki her yıldız,
Anımsatıyor kayıp gidişini.
Geceler oldukça,
Bastırıyor sensizliği.

Gözyaşlarım sel misali,
Gidişin bitirdi beni.
Leyla ben Mecnun sen gibi,
Başka bir zamanda bul beni.