Olmasın Şiiri - Lokman Gülbahçe

Bir zamanlar hayat doluydu. Gözlerinde umut, yüreğinde kıpır kıpır bir sevda... Ama şimdi yüreğinin içi bir viraneydi. O sevda büyümüş, büyüdükçe de yakıp kül etmişti içini. Artık saray bile olsa yanında o olmayınca bir harabeden farkı yoktu. Sevdiği uğruna neyi varsa ortaya koymuştu. Geceler boyu sabırla beklemiş, her imtihanın okunu gerildikçe biraz daha göğsüne saplanır gibi hissetmişti. Ona hep, “Sen benim mabedimsin,” derdi. Çünkü onun varlığı, hayatın bütün anlamıydı. Ama yokluğu, koca bir hiçti. Geceleri semaya açılan ellerinde tek bir dua vardı: "Ona gelen dertler bana gelsin, yeter ki o üzülmesin." Kendi yarası kanar, kendi göğsü parçalanırdı ama onun gözyaşını görmemek en büyük teselliydi. Bazen aynanın karşısına geçer, kendi gözlerine bakar ve sessizce fısıldardı: “Ya seni anmazsam... ya sana yanmazsam... işte o gün yüreğim kurusun.” Çünkü bu sevda, yalnızca bir aşk değildi; bir ömürlük ahitti. Zaman geçti. Gözlerinin kenarına çizgiler düştü, saçlarına aklar serpildi. Ama kalbindeki yangın hiç sönmedi. Ne dost yarasını sardı, ne de zaman ilaç oldu. Sonunda bir gün, sessiz bir sabah vakti, bedenini artık taşıyamayan yorgun kalbi durdu. Musalla taşına yatırıldığında, dudaklarının kenarında hala onun ismi vardı. Ve o an herkes fısıldadı: “Sevdi, yandı... ama sensizken yaşadı diyemeyiz.”