Sensiz Sessizlik Şiiri - Onur Göknil

Senden sonra ne kaldıysa
adını bile unuttu rüzgâr
pencerelerde birikirken paslı yalnızlık
zaman, kalbimi susarak geçip gitti
bir çığlığın en içli yerinden
düştü gece…
ve ben o düşüşte,
bir ömür kaybettim

artık ne sözcükler, ne aynalar
beni benle barıştırmıyor
sadece gölgem kaldı geriye
o da yorgun, kırgın ve senden eksik
hiçbir yara
senin yokluğun kadar derin değil

bir vakit seninle baktığım her manzara
şimdi beni inkâr ediyor
camdan dışarı bakınca
sadece karanlık bakıyor içeri
bir zamanlar sesinin çınladığı odalar
şimdi mezar kadar sessiz
ve ben,
her köşede kendimi toprağa verir gibi
oturuyorum

ellerin…
en çok ellerini unutmamaya çalıştım
bir yangının suyu gibi
bana değen her dokunuşunu
ama unutuş, bazen hatırlamaktan daha adil
çünkü hafızamda
sen artık bir tür hayaletsin
yüzün net değil, ama sızın çok keskin

aşk mıydı bu?
yoksa içimize sızmış
gecikmiş bir vedanın yankısı mıydı her şey?
belki de aşk
birinin içinden çıkmadan önce
sessizce ölmesidir

biliyor musun…
geceler bana senin yokluğunu değil
kendi varlığımı unutturuyor
çünkü bir insan
ancak kendinden geçince
gerçekten kaybolur

bir şehir gibiydin
bütün sokaklarını ezberlemiştim
ama şimdi her cadde,
başka bir yalnızlığa açılıyor
ve ben,
yürümeyi bıraktım
çünkü hiçbir yol
beni sana götürmüyor artık

duvarlara sinmiş sesin
hala bazı kelimeleri kirletiyor
örneğin “ev” deyince
sadece içi boş bir oda geliyor aklıma
çünkü sen gidince
hiçbir yer
yaşanabilir olmuyor

bir bardak çayın buğusunda
görür müyüm diye bekledim seni
ama buhar bile senden uzak
zamanın içinden değil
zamanın dışından sızıyorsun rüyalarıma
ve her sabah
bir kayıp daha doğuyor içimde

ah, seninle yaşanıp da
yaşanmamış gibi kalan şeyler var
bir ömrü susturarak geçiren bakışlar
bir gülümsemenin ucuna takılı kalan
ve hiç söylenmemiş “kal”lar

şimdi yalnızım
ama bu yalnızlık,
yalnız olmaktan öte bir şey
bu, içimde sen varken bile
seni yitirmiş olmanın
acı tarifi

ve artık biliyorum:
bazen gitmek
kalmanın başka bir biçimidir
ve sen
bende öylece kaldın
gittikçe büyüyen bir boşluk gibi…
bir türlü dolmayan,
ve hiçbir şeyle örtülemeyen
bir eksik.