M - 2
Bir sabah güneş daha doğarken henüz yeni penceremden
Ufuk çizgisinde kayıyordu yıldızlar, batıyordu bütün bir gezegen
Cansız ışıkları evimin, nereye düşeceğini bilmiyordu kapımda
Arttıkça sitemi rüyalarımın; sadece susuyordu yalnızlığın ayak sesleri
Düşen her yaprak rüzgârın peşinde delicesine savrulup kayboluyordu
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var