Seninle Susmak Şiiri - Sinan Aydoğan

Ne yaşadıysam hepsi senin yüzünden
Bu zamansız akan gözyaşlarım
Bu birden bire gelen uçma isteği
Uçurumlardan ve kanatsız…
Çekip gitmek istiyorum çoğu zaman
Kendimin dahi olmadığı bir deniz kenarına
Aslında ben denizi hiç sevmem
Bir seferinde sen çok severim demiştin
Ondandır durup durup gitmek istemem
Ey benim vazgeçilmezim,
Yazılmış kaderim, sevincim, hüznüm, kederim
Başımın tacı sevdiğim
Seni başımdan öte severim

Ne yaşadıysam hepsi senin yüzünden
İşte bir baltaya sap olamadıysam
Herkesin dikili bir ağacı varsa memleketinde
Ben kalmışsam bir başıma böyle
Memleket diye seni bilmişim diye
Gökkuşağından nefret ediyorsam, ki ederim
Sebebi sensin…
Bir yerde öyle okumuştum
“Gökkuşağındadır dünyanın en güzel renkleri”
Öyle yazmıştı gazeteyi basan
Belli ki senin gözlerini görmemiş küstah adam
Ey gözlerimin nuru
Kanımın kanı, canımın canı
Seni aldığım nefes gibi bilirim
Seni canımdan öte severim

Ne yaşadıysam hepsi senin yüzünden
Bu aydınlığa dönmeyen karanlıklar
Bu insanlar içinde yaşadığım yalnızlıklar
Hiç unutmuyorum ellerini tutuğum bir sabah
Susmuştuk epeyce bir vakit bakışarak
Seninle beraber susmakmış yaşamak
Yaşamak seninle beraber ağlamak
Ey solmayan gülüm
Sabahım, akşamım, dünüm, bugünüm
Seni her güzel şeyin içinde bilirim
Seni her güzel şeyden öte severim