Seni Yazdım Şiiri - Şimdilik Mısra

Kalem elimde değil, kalbimdeydi.
Sana dair ne varsa içimde, döküldü harf
harf, satır satır o boşluğa…
Bazen bir çocuk gibi çekingen,
Bazen bir rüzgâr gibi cesur yazdım seni.
İlk kelime gözlerin oldu.
Bir bakışın nasıl bir sessizliğe dönüştüğünü
anlattım.
Sustukça çoğaldın,
Konuşmadıkça büyüdün içimde.
İkinci satıra gülüşünü bıraktım.
İçinde bahar vardı, umut vardı,
Biraz da yarım kalmışlık…
Gülüşünle başlıyordu cümlelerim,
Ama hep bir nokta eksik gibi…
Belki de seninle tamamlanmayı bekliyordu
her şey.
Her yeni satırda, biraz daha sana
dönüştüm.

Bir yabancıya değil,
Kalbimi bilen birine anlatır gibi yazdım.
Hangi kelime seni anlatır bilmiyorum,
Ama her kelimede sana ulaşmaya çalışan
ben vardım.
Sonra ellerinden söz ettim.
Bir tutuşta kaç fırtına diner,
Kaç acı susar, kaç zaman iyileşir diye
düşündüm.
Ve ellerinle başlayan hayaller kurdum.
Adını bilmediğim şehirlerde,
Seninle yürünen sokaklar,
Seninle yaşanan sessiz sevinçler…
Sayfalar doldu, ama içimdeki sana yetmedi.
Çünkü sen, bir kâğıda sığamayacak kadar
derindin.
Ve ben, seni yazarken kendimi unuttum.
Her harfte biraz eksildim,
Ama bir o kadar tamamlandım.
Sonunda bir virgül koydum.
Çünkü hikâyemiz bitmedi.

Belki sen hiç okumayacaksın bu yazıyı,
Belki adını bile bilmeyeceksin yazdığım bu
metinde…
Ama sen bilsen de bilmesen de,
Ben seni bembeyaz bir kâğıda yazdım.
Ve o kâğıt artık bembeyaz değil.
Seninle dolu.