Seni Vefasız Şiiri - Lokman Gülbahçe

O, günlerini sessizlikle dolduruyordu. Her köşe başında, her boş sokakta sevgilisinin hayalini arıyor, ama boşluğa çarpan adımlarından başka bir şey bulamıyordu. Kalbi hâlâ yanıyordu; geçmişin izleri, kırık sözler ve vefasızlık, ciğerlerini yakıyordu. Gözlerini kapattığında onunla geçirdiği anlar canlanıyor, gülüşleri, sözcükleri, dokunuşları bir film şeridi gibi akıyordu. Ama şimdi sadece boşluk vardı, yalnızlık vardı. Onu düşünmekten, adını anmaktan kendini alamıyor, fakat aynı zamanda karşısına çıkmasını istemiyordu. Çünkü karşısına çıktığında yandığı acıyı yeniden tadacaktı. Günler birbirine karışıyor, zaman sanki onun acısını uzatmak için ağır ağır ilerliyordu. Elleri boş, göğsü yanıyor, ruhu karmakarışıktı. “Unutamam” diyordu kendi kendine; her ne kadar vefasızca terk edilmiş olsa da, sevgisi hâlâ onunla yaşıyordu. Ve o, her gün adını anıyor, her gece gözyaşlarıyla eski günleri hatırlıyor, gelecekte belki bir gün dönmesini umuyordu. Umut, acının içinde bile bir kıvılcım gibi yanıyordu; belki sevgisi onu yeniden bulacaktı, belki de sadece hayalini taşımaya devam edecekti.