Seni Seven Öldü Zalım Şiiri - Hamit Atay

Seni Seven Öldü Zalım

Seni seven öldü zalım,
Ne aradı ne sordu yıllar boyu.
Kalbini koyduğun yerde bir mezar var şimdi,
Adı: “Bekleyen”…
Soyadı: “Unutamayan”...

Seni seven öldü zalım,
Ne bir selam çaldı rüzgârdan,
Ne bir bakış düştü yıldızlardan.
Bütün umutlar yandı sönmeden,
Külleri bile senden sakladı zaman.

Ben kaldım öylece…
Ne yaşarım ne de ölürüm tam.
Bir yarım kaldım,
Bir eksik – hani senin bıraktığın gibi.
Her adımım sende takılı kaldı,
Her nefesim seni aradı,
Her gece seni andı saat üç sularında.

Seni seven öldü zalım,
Ama mezar taşına yazmadılar adını.
Çünkü sen hiç "vardın" ki aslında,
Sen hep bir ihtimaldin…
Hep “belki”,
Hep “keşke”…

Ne benlik bir sevda yaşadın,
Ne de senlik bir veda ettin.
Sadece gittin…
Giderken de yıktın, yaktın, sustun.

Seni seven öldü zalım,
Ama hâlâ yaşar sanır seni sokak lambaları.
Bir gölge düşse kaldırımlara,
Koşar gibi bakarım ardına.
Belki gelmişsindir,
Belki geri dönmüşsündür diye,
Ama yok...
Hep yok.

Kırılmış aynalarda aradım seni,
Gecelerin yalnızlığında,
Bir şarkının en acı nakaratında…
Sen yoksun…
Ama acın her yerde.

Seni seven öldü zalım,
Ama aşk ölmedi…
Çünkü aşk ölmez,
Sadece susar, küser,
Ve en çok da…
Yandığı yerde bekler.

Şiir Hamit Atay