Seni Özledim Şiiri - Mehmet Bildir

Seni Özledim

Günler birbirine karışırken,
saatler içimde can çekişiyor.
Her ibresinde biraz daha soluyorum,
her tik takta biraz daha derinlere gömülüyorum.

Kurban olduğum, bir ses ver bana,
bir nefes gönder,
çünkü içim içime sığmıyor artık,
dişim sensiz kalbimi yumrukluyor.

Ben burada, sessiz ve çaresiz bekliyorum.
Göz çukurlarım doldu,
damla damla sana,
damla damla yokluğa…
Ve ben öyle bir yutkundum ki,
yutkunduğum boğazım değil artık,
yutkunduğum hayatın kendisi.

İnsan kaç defa gömer kendini sessizlikte,
kaç defa kaldırır kendi cenazesini,
kaç defa görür toprağına düşen
kendi gözyaşını?

Ben seni özlüyorum diyorum göğe,
taşa, toprağa fısıldıyorum.
Ama hiçbir ses dönmüyor bana,
hiçbir yankı taşımıyor adını.
Öldüm diyorum,
ölüm bile kulak asmıyor.

Sonra yüzün düşüyor önüme,
bir perde gibi kapatıyor karanlığımı.
Gülüşün geliyor,
gözlerin düşüyor ruhuma
ve ben birden yeniden yanıyorum.

Söyle kurban olduğum,
ben mi sessizim,
yoksa imkânsızı alın yazımıza
işleyen bu kader mi suçlu?

Şimdi ellerim titriyor,
yüreğim üşüyor.
Öyle çok sustum ki,
hiç bu kadar derin hissetmemiştim ölümü.

Bir yolunu kaybetmiş gezgin gibiyim,
pusulası kırılmış,
göğü kararmış,
ayağına taşlar bağlanmış.
Eğer seni duymadan,
seni hissetmeden göçersem bu hayattan,
ben bu kadere isyan ederim.

Sensiz bir hayatı yaşayacaksam,
ölüm bile gelmesin kapıma.
Çünkü ölmek, sensizliğin yanında
bir kurtuluş değil artık,
yalnızca yeni bir zindan.

Ben seni özledim.
Öyle bir özlem ki bu,
toprak üstünde sığmıyor,
gökyüzüne taşınıyor.
Öyle bir özlem ki,
damarlarımdaki kan bile
adını fısıldayarak dolaşıyor.

Bütün şiirler yazıldıysa unutulsun,
bütün kalemler kırıldıysa kırılsın,
çünkü benim içimden çıkan bu sözler,
bir adamın gövdesinde ağlayan
kırık bir hayatın hikâyesi.

Ben seni özledim.
Her nefesimde,
her suskunluğumda,
her gece üstüme kapanan yalnızlığımda.
Ben seni özledim.

Ve şimdi biliyorum;
ne gök, ne taş, ne toprak,
hiçbiri taşımıyor derdimi.
Sadece bu şiir taşıyacak.
Çünkü ben adımı, acımı,
ömrümün son nefesini
buraya kazıdım.

Sensiz geçen her günüm,
benim için yeniden kazılmış bir mezardır.
Ama yine de seni sevmekten,
seni özlemekten,
sana yanmaktan vazgeçmeyeceğim.

Ben seni özledim…
Ve bu özlemle yaşayacaksam,
bütün şiirler boş yazılmış olsun,
çünkü bu şiir
benim ömrümün son çığlığıdır.

Ve bil ki;
bir gün gözlerim kapanırsa,
ardımda sana yazılmış bu sessiz çığlık kalacak.
Toprak bedenimi örterse bile,
adın kalbimin en derininde çiçeklenecek.
Ve ben yokluğunda bile
sana “özledim” diye fısıldamaya devam edeceğim.

Çünkü ben,
senden geriye kalan acıyla varım,
senden uzağa düşmüş bir hayatla yarımım.
Ve bu şiir,
benim senden kalan tek nefesimdir:
Ben seni özledim.

Mehmet bildir