Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
1973 yazı, Temmuz ayında, Konya'nın Karapınar ilçesinde, kerpiç bir evde, sabah namazı vakti girerken, ay dönerken semaya yüzünü, güneşle beraber açmışım gündüze gözümü.
Hırçın ve kararlı bir bebeklik çağı. Sonu gelmeyen ihtiyaçlar, ardı arkası kesilmeyen ağlamalar ve babamın yeter artık, bu çocuğu dağlara atacağım isyanı.(Öyle olmuyor tabi)
Ardından çocukluk ve yaramazlık dönemi başlar, etraftakiler zekamın farkına varırlar. Daha 5 yaşımı bile doldurmadan kayıtsız başlanan ilkokuld ...
