Senden Sonra Şiiri - Şiir Sayesi

Senden sonra ne mi oldu…
Erken uyumaya başladım.
Ama gecenin tam ortasında,
Uykularım defalarca bölündüğünde
Aklıma geldiğini fark ettim — istemsizce, içimden taşarak.

Sabahları erkenden kalktım,
Kahvemi alıp uzun uzun düşündüm:
Ne oldu da bu hale geldim?
Nasıl bu kadar imkânsızlıkta
Bu kadar sevebildim seni?
Ve nasıl, tüm imkânların içinde
Seni sevmekten aciz kaldım?

Ne garip değil mi…
Zaman öldürmek diye bir şey var sanıyordum.
Ama senden sonra anladım ki,
Hiçbir insan, hiçbir şey
Senin var olduğun zamanı öldüremezmiş.
Peki sen…
Beni o zamanın içinde nasıl öldürdün?
Nasıl başardın bunu?

Çok aptalım, değil mi?
Hâlâ kendi kendime yazıp duruyorum.
Hâlâ her kelimede ağlayabiliyorum.
Konu sen olunca neden böyle oluyorum,
Yemin ederim, anlayamıyorum.

Senden nefret etmeye bile kıyamıyorum.
Ama kendimden…
Deli gibi nefret ediyorum.
Öyle bir suç işlemişim ki,
Cehennemi bu dünyada yaşıyorum.
Bedenim değil,
Ruhum yanıyor — alev alev, sessizce.

Bu acıya nasıl dayanılır bilmiyorum.
Küllenir mi bir gün?
Yoksa ruhumu yakıp kavurur mu sonsuza dek?

Aslında senden sonra hiçbir şey olmadı.
Çünkü sen bende hep vardın.
Ama ben sende var olamadım.

Ve şimdi...
Bir boşluk gibi içimde yankılanıyorsun,
Ne sesin var ne nefesin ama hâlâ buradasın.
Ben seni unutmak için değil,
Sensiz yaşamayı öğrenmek için susuyorum.