Senden Nefret Etmek İsterdim

Senden nefret etmek isterdim. Çünkü nefret, sevginin yükünü hafifletirdi belki. Seni hatırladığım her an kalbimde bir sızı yerine, sert bir duvar olurdu. Ama olmuyor. Seni unutmak bu kadar zorken, nefret etmek mümkün değil.

O kadar kırdın ki beni, seni sevmeye devam etmek bir ceza gibi. Ama nefret? O da ayrı bir yük. Çünkü ne kadar kızsam da içimdeki sevgi her defasında galip geliyor. Seni sevmemem gerektiğini biliyorum, ama yine de sevginin izleri silinmiyor.

Senden nefret etmek isterdim. Adını duyduğumda bir an bile düşünmeden geçmek... Ama sen, hem en güzel anılarımın hem de en büyük acılarımın sebebisin. Seni sevmek nasıl yorduysa, senden nefret etmeye çalışmak da aynı şekilde yoruyor.

Belki de nefret etmek kolay değil, çünkü bir zamanlar seni her şeyim yapmıştım. Hayatımın merkezine koymuş, tüm duygularımı sana adamıştım. O kadar çok sevmiştim ki şimdi bu sevginin yükünü başka bir şeye çevirmek imkânsız geliyor.

Ama belki de mesele nefret etmek değil, kabullenmek. Seni, yaptıklarını, gitmelerini, eksik kalışlarını kabullenmek. Çünkü seni sevdiğim gibi senden nefret etmek de beni tüketecek. Ve ben artık tükenmek istemiyorum.

Senden nefret etmek isterdim... Ama nefret bile sevginin bıraktığı izleri silemez. O yüzden bırakıyorum. Seni, duygularımı ve geçmişi... Artık ne seviyorum, ne nefret ediyorum. Sadece gidiyorum.