Senden Geriye Kalan Sessizlik

Ben seni,
göz kapaklarımın iç yüzüne işledim
gözyaşıyla değil,
bir ömrün susarak kuruyan sabrıyla.

İçimdeki en tenha boşluk,
senin adını yankılayarak genişledi.
Kimseye anlatamadığım o kırık yer var ya,
tam da oraya yerleştim senden sonra.

Zaman bir küf gibi çöktü üzerime.
Gündüz, geceyi özledi;
ben seni.

Oysa ne çok sustum,
seninle konuşabilmek için.
Ve ne çok konuştum,
sana bir daha susmamak için.

Ama sen hep orada kaldın.
Gidecek kadar yakın,
dönecek kadar uzak.

Biliyor musun?
Ben seni affetmedim.
Ama en çok da kendimi.

Ve sonra,
kendime bile anlatamadığım bir eksilme başladı.
Bir sabah uyanmadım da,
bir boşluğa gözlerimi açtım sanki,
sen yoktun,
ve bu yokluk…
adını her şeyin yerine yazdı.

Dudaklarımda hâlâ adın duruyor,
bir dua gibi,
bir lanet gibi.
Seni anarken içimden eksilen
ben miyim, yoksa sen misin,
ayrımına varamadım.

Gökyüzü bazen griye çalıyor,
tıpkı senin “kalacağım” deyip
en çok gitmelerine benziyor.

Bilirim,
bir gün, kimsenin bilmediği bir anıda
gözlerin usulca canımı yakacak.
Ve ben,
orada da susacağım.

Çünkü seni en çok,
susarak sevdim.
Ve en çok,
susarak kaybettim.

Bir zamanlar
gülüşümde sakladığım çocukluğuma döndüm dün gece.
Seninle tanışmadan önceki hâlime.
Kalbim o zaman da kırıktı,
ama kimseye ait değildi parçaları.

Şimdi fark ediyorum:
seni değil belki,
kendimi arıyordum gözlerinde.
Ve sen giderken,
beni de götürdün bilmeden.

Hatırlıyor musun?
Bir gece “korkuyorum” demiştin.
Ben senin kadar
o korkunu sevmiştim aslında
çünkü ilk kez, sen de bakıyordun benimle aynı yerden.

Geçmişin aynasına bakınca şimdi,
senin beni değil,
kendinden kaçtığını anlıyorum.
Ve ben,
yolculuğunda yalnızca bir duraktım.

Bu yüzden artık seni değil,
sende yarım kalan kendimi özlüyorum.
Ve bu yüzden affediyorum seni
çünkü başka türlüsü
beni sonsuza dek sürgün ederdi sana.

İşte böyle,
herkese sessiz,
kendime suskun bir veda bu.
Senden geriye,
yalnızca
satırlar...