Senden Artakalan sesizlik

Senden Artakalan Sessizlik...

​Ne bir ses var ne de bir iz, senden bana kalan;
Sanki en derin yaram, kabuk bağlamayan.
Ben o yitik mevsimde, seni arayanım ulan,
Özledim ulan... Sesinin gölgesinde yiten her heceyi...

Gözlerim yorgun bir deniz feneri, sen ufuk;
Her gece aynı kıyıya vuruyor içimde bu koku.
Hangi rüzgâr dağıttı bizi, hangi uğursuz ok?
Bir 'nasılsın' deyişini bile özledi bu deli ulan.

Yokluğun, buzdan şehirde bir sığınak olur,
Avuçlarımda kalan boşluk, seni arar durur.
Kalbimin en sıcak yeri, sensizlikle doldu,
Ben seni severken, benden koptum ben ulan.

Hani o 'biz' dediğin cümle, o yarım kalan,
Şimdi bir yankı oldu, dağlarda kaybolan.
Her köşede bekleyen, her nefeste düğümlenen,
Bu mesafeler değil, ruhum özledi ulan seni.

Şimdi gel; ne kırgın kal, ne de suskun dur!
Bu sitem artık bitti, ruhum seni çağırır.
Biliyorum, sensiz geçen her an, bir ömürdür,
Özledim ulan! Gel de bu masal, yeniden başlasın, ne olur.

Güneşin kaçan ışığı, penceremden sızan,
Yüzündür ansızın o ışıkla camda yansıyan.
Ve yokluğundur, burnumun direğini sızlatan,
Özledim ulan, deliler gibi özledim seni.

Yanımda gözlerimin derinliğinde kaybolan,
Daha değmeden dokunmadan eriyip yok olan.
Sessizce bir gülüşe gözleriyle nameler yazan,
O sıcacık dokunuşunu özledim ulan!

Ve şimdi anladım, bu sevda bende sır;
Ne yapsan, ne etsen, gönlüm sana esir.
Bir "Gel" de; yıkılsın aradaki tüm sınır,
Gel, bu hasreti sonsuza dek sustur, özledim ulan...