Sen Yoktun Şiiri - Muhammed Yağmur

Bir gün seni anlatmaya kalkarsam
en çok sustuklarımdan bahsedeceğim.
Çünkü sen yokken
en çok susmak öğrendi beni.
Konuşsam da eksik,
yazsam da yarım kaldı her hece.

Gittiğin günden beri
bir gölge büyüyor içimde.
Adın bir yerlerde yankılanıyor
ama hiçbir duvar geri döndürmüyor sesi.
Seni çağırmak,
kendi kalbimde kaybolmak gibi.

Bir pencere kenarında seni bekledim dün gece,
rüzgar camı çaldı,
sandım ki gelişin.
Meğer bazı gelişler
yalnızca anının üstüne basıp geçmekmiş.

Seninle geçmemiş zamanları da özlüyorum artık.
Olmamış ihtimallere
bir ömürlük sevda borçluyum.
Kokunu hiç bilmeden özleyen biri gibi
hep burnumda bir eksiklik var.

Ve biliyor musun,
insan zamanla alışmıyor yokluğa,
sadece daha sessiz seviyor.
Artık kimsenin bilmediği bir yerdesin bende,
bir acının tam ortasında uyuyorsun.