Sen Yoksunu Şiiri - Barbaros Tosun

Ne bir lokma ekmek ne de bir yudum su,
Hiçbiri gideremez içimdeki sessizliği.
Gir bedenime gir de çıkma kadınım,
Damarlarımda akan kana karış.
Ben aciz, ben yoksun, sen yoksunu,
Ben zaten paramparçayım sensiz.
Bir soluk nefessiz, kimsesiz.

Allah ne verdiyse özlüyorum seni.
Penceremden bakarken dışarıya,
Say ki hayalin deyip seni görüyorum.
Ya'hu n'oluyor bana, ne bu yitiriliş,
Can mı akıl mı gidiyor bedenden?
Yoksa sen misin giden? Bilemiyorum.

Gitme, gitme sonsuz gözlüm benden,
Sen benden giderken, kararsızken,
Aklımı başımdan alıp ta gitme.
Sonu yok bu sevginin bende,
Eni konu ya mezar yahut tımarhane...

Gitme, kaçma sevdiğim ellerimden,
Sen gidersen bahar gider benden,
Kışlar gelir geçer, hazan dolar gönlüme.
Bedenim yanar belki alevler içinde ama
Ben donarım; bu sıcak, bu sıtma halinde.

Hayin geceler yetmiyor gibi bir de
Sen yokluğu başladı vücutta üstüne.
Gir bedenime, gir de bitir bu sensizliği,
Gir de çıkma dışarı yârim,
Aklım gitse de, kalbim kalsın yerinde;
Belki sen diye atar sevdiğim,
Onulmaz boşluklar içinde.
Zaten sen gelsen yetecek bu kalbime,
Yahut yitip gidecek,
Sen diye diye sensizliğe.