Işıklar, yanıyor tüm evlerde sen yoksun, ben karanlıklardayım ve sensizim.
Sıkıntı ve yorgunluk vermeyen sen.
Huzursuzluk ve mutsuzluk rüzgârına kapılmışım sensiz, ben.
Gel, kaldır beni; sensizliğe, mahkûm eden rahat ölüm, döşeğinde; ferah bakışınla
Bitsin bu çilehane yaşamım, yoksa alışacak bu bedenim sensizlik isteklerime,
Acı ile acı çekmeden gel, hafif yağan yağmurun serpintisi, çiselemesi ile gel.
Sensizliğimin çilesi dolsun, yoksa kalmadı çare sensizliğini, dindirecek, acının acısı.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
There's a certain electricity in the air whenever you're near. I wonder what would happen if we closed the distance a little?
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta