Sen Yoksun Şiiri - Zeynep Ceylan

yine Eylül yine sensizlik
yine yalnızlık
Aslında alışkanlıklarımdan
Biridir
Ama sensiz olunca
Daha bir ağır
Dahada basık
üşüyorum sen yoksun

Hüznün ayı Eylül
Adının hakkını nasılda veriyor
Ben yine hüznün doruklarında
Ben yine hasrete meftun
Ben yine savruluyorum
Sensizliğin fırtınasında
üşüyorum sen yoksun

Hep uzaktan sevmek seni
Benim nasibim
yokluğuna sarılmak ise
kaderim
Boşa çıkıyor sevgili seninle kurduğum
Bütün hayallerim
Üşüyorum sen yoksun

Şöyle dönüp bakıyorum
Emeklerime sabrettiklerime
Sensizliklerime
Bin parçaya bölünmüş
Yüreğime
Bom boş kalan ellerime
Üşüyorum sevgili sen yoksun