Sen Yoksan Şiiri - Lokman Gülbahçe

Lokman, hayatının en büyük imtihanını sevdayla veriyordu. Zehra’dan ayrı geçen her gün, içine işleyen bir sancıydı. Ne zaman bitecek bu hasret, kim bilir? Geceleri yıldızlara bakıyor, kendi kendine mırıldanıyordu: “Ne zaman bitecek sana hasretim? Ölmek bir kurtuluş sen yoksan eğer…” Köyde herkes hayatına devam ederken, onun dünyası Zehra’nın hayaliyle çevriliydi. Yüzünü unutmadı, gözlerini unutmadı. Sabah uyanınca aklına düşen ilk şey Zehra’ydı, gece uyurken gözlerini kapatan da onun hayaliydi. Hasret, Lokman’ı hazana çevirmişti. Rengi solmuş yapraklar gibi, gün gün sararıyordu. Onun için nefes almak bile Zehra’ya bağlıydı. Adı hep dilinde, sevgisi hep yüreğinde kaldı. Gözyaşlarını gizlese de, kalbinin acısını gizleyemiyordu. “Adın dilimdedir, sevgin içimde… Ölmek bir kurtuluş sen yoksan eğer…” Lokman, bu aşkı kader bilmişti. “Neşe ona, çile bana” diyordu. Çilenin yükünü omuzlamış, ama umudunu yine de kaybetmemişti. Yine de yüreğinin bir yanı karanlıktı. Ölümden korkmuyor, aksine kavuşmanın tek yolu olarak görüyordu. Kimi zaman çınarın altında sazını eline aldı. Tellerden dökülen ezgiler, köyün sessiz gecelerine yayıldı. Duyanlar onun derdini anladı, anlamayanlar da “yanık bir türkü” deyip geçti. Ama Lokman’ın kalbi, yalnızca şu soruya cevap arıyordu: “Sadace hayalin bana yetermi? Ölmek bir kurtuluş sen yoksan eğer…” İşte öylece günler geçti. Zehra dönmedi. Ama Lokman’ın sevdası da hiç bitmedi. İnsanlar onun aşkını “delilik” sandılar, ama aslında bu sevda; ölümsüzlüğün kendisiydi. Ve dilden dile yayılan bir türkü kaldı geriye: “Ölmek bir kurtuluş, sen yoksan eğer…”