Sen Susma Sevgilim Şiiri - Azrail Kartal

Sen Susma Sevgilim”

Sen susma sevgilim,
Çünkü sen sustukça,
Geceler uzuyor,
Cümleler kararıyor,
Ve ben ne yazacağımı unutuyorum.

Sen sustukça sevgilim,
Şiirlerimin rüzgârı duruyor.
Kalem elimde,
Ama mürekkep kalbimde donuyor.
Çünkü sen konuşmadığında,
Dünya bir mezarlık kadar sessizleşiyor içimde.

Senin sesinle başlıyordu her dize,
Senin gülüşünle uyanıyordu her hece.
Ama şimdi…
Her şey eksik, her şey suskun.
Sanki seninle yazılmıştım ben,
Ve şimdi harf harf siliniyorum.

Sen susma sevgilim,
Bir cümle et,
Bir bakış bırak…
Bir “merhaba” bile yeter,
Çünkü senin sesinle hayat buluyor şiirlerim.
Sen sustukça,
Ben kendimi duyamıyorum.

Ne rüzgâr esiyor sayfalarımda,
Ne bir kuş konuyor satır aralarıma.
Senin sustuğun yerde
Aşk da küskün, kelimeler de yetim.
Sanki şiirin özü sensin,
Ve ben şair değil sadece bir aşığım.

Sen susma sevgilim,
Çünkü sen konuşunca dünya dönüyor.
Güneş biraz daha parlak,
Zaman biraz daha anlamlı oluyor.
Bir bakışın bile dize olurken
Senin yokluğun en büyük beyazlıktır bu kâğıtta.

Ben seni yazarken buldum kendimi,
Ve sen sustuğunda
Kendimi kaybediyorum.
Seninle çoğaldım,
Sensiz yok oluyorum.

Sen susma sevgilim,
Bir çiçeğin toprağa ihtiyaç duyduğu gibi,
Ben de senin sesine muhtacım.
Bir dua gibi duyuyorum seni içimde,
Ama cevapsız kalan her dua
Biraz daha eksiltiyor beni.

Susma… çünkü sessizliğin
Ölüm gibi ağır.
Ve ben her sustuğunda
Bir şiirimi daha mezara koyuyorum.
Oysa seni yazarken
Ben yaşadığımı hissediyordum.

Sen sustukça sevgilim,
Gökyüzü renklerini kaybediyor.
Ve ben gri bir yalnızlığa mahkûm oluyorum.
Sen konuş sevgilim,
Bir tek sen konuş,
Çünkü senin sesinde
Kalbimin ritmi var.

Ve bil ki…
Sen sustukça sadece ben değil,
Bütün kelimeler öksüz kalıyor.
Şiir bitiyor, kalem susuyor,
Ve ben…
Ben sadece
“Sensiz” kalıyorum

Söz :Azrail