Sen Olmasaydın..! Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Akşam üstü gün batarken,
Bir yalnızlık meltemi
Eser inceden inceye,
Anılar kuytu'ya çeker
Başlardılar işkence'ye,
Göz gözü görmez olurdu
Ay mı doğar'dı geceye,
Yakamozlar'mı kalırdı,
Sen, olmasaydın.

Küser, düşmezdi yağmurlar
Çatlamış topraklara,
Yağmazdı lapa lapa kar
Sararmış yapraklara,
Ardından gelmezdi bahar
Gücenip cemrelere,
Çiçekler'mi açardı,
Sen, olmasaydın.

Seni anlatmayan sözler
Hepsi boş laf, hep lakırdı,
Olmasaydı gül cemalin
Şiirler'mi yazılırdı,
O bembeyaz sayfalar
Kalemden utanırdı,
Aç kalır'dı Şairler,
Sen, olmasaydın.

Umrumda değildi hayat,
Sevinmez, üzülmezdim,
Neşesi yoktu yaşamın
Hep somurtur, gülmezdim,
Senden önce kimseyi sevemezdim, sevmezdim,
Aşk nedir bilemezdim,
Sen, olmasaydın.

Herkes tozpembe yaşar
Ben kıskanırdım,
Bir çift renkli göz görsem
Bakamam utanırdım,
Gökkuşağı çıkınca gök yanıyor
Sanırdım,
Siyah beyaz kalırdım,
Sen, olmasaydın.

Kuruyup çöle dönerdi tüm okyanuslar,
Kararıp bir bir düşerdi bütün yıldızlar,
Tüm kainat senin olsa ne yazar,
Gökyüzü ateş olurdu, yeryüzü mezar,
Güneş batıdan doğardı,
Sen, olmasaydın.

Sevda dolu yürekler
İkiye bölünürdü,
Sevdalılar kahrından
Yüzüstü sürünürdü,
Şu masmavi gökyüzü
Siyaha bürünürdü,
Melekler görünürdü,
Sen, olmasaydın.

Yangın olurdu sensizlik
Özlemin her dem tüterdi,
Şâd olmazdı deli gönlüm
Ümidim bir bir biter'di,
Olmasaydın hayatımda
Yaşam, ölümden beterdi,
Yüreğim yosun tutardı,
Sen, Olmasaydın.

FEVZİ EMİR YILMAZ