Sen Öldün Ben Bittim Anne

Sen Öldün, Ben Bittim Anne

Sen öldün, ben bittim anne…
Kelimelerim sustu, dudaklarım kanadı,
gözlerimden taşan yaş,
dünyamı sele verdi.

Bir gün vardı, bir anne vardı,
gökyüzüm mavi, yüreğim sıcak.
Şimdi gökler kara,
küllerim savruluyor rüzgârda.

Sen öldün, ben bittim anne…
Evimizin duvarları yetim,
sofralar sessiz,
çorbanın kokusu yok artık.
Bir tabağın eksikliği
dağ gibi çöktü omuzlarıma.

Beni uyandıran ses sendin,
şimdi uykularım kimsesiz.
Ninnin olmadan
gecelerim sabaha varmıyor.
Uyanıyorum,
ama senin yokluğuna uyanmak
ölmekten beter anne.

Sen öldün, ben bittim anne…
Çocukluğumun parkında salıncak boş,
elimden tutan el yok artık.
Düştüğümde kaldıran,
ağladığımda susturan,
sevinince gülen yok.

Bir resmine bakıyorum gizlice,
gözlerinle gözlerim buluşuyor
ama sıcaklığın akmıyor içime.
Fotoğraflar soğuk,
hatıralar paramparça,
bir tek kalbimde
kor gibi yanıyor adın.

Sen öldün, ben bittim anne…
Dualarım sana,
her secdemde bir damla gözyaşı.
Toprağının başında diz çökerim,
fısıldarım:
“Ben hâlâ senin çocuğunum,
beni oradan duy anne…”

Yıllar geçse de bitmeyecek bu yangın,
çünkü anne sevgisi
mezar taşına sığmaz,
gökyüzüne taşar.
Sen öldün…
Ben bittim…
Ama içimdeki özlemin
hiç bitmeyecek anne.

Söz : Mucize