Sen Oldun Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

SEN OLDUN
Fevzi Emir Yılmaz

Gah çoban yıldızı, gah Süreyyâ’sın.
Bazen sonsuz hayal, bazen rüyâsın.
Sen dünya içinde, ayrı dünyâsın;
Sınırsız gökyüzü sen oldun bana.

Ay, sende kaybetmiş tüm ışığını.
Güneş sana âh eder; yıldızlar sana…
Dünya, var olduğu günden bu yana,
İçindeki cennet sen oldun bana.

Sende çayır, çimen; sende bahçe, bağ.
Sende tüm tevazu, sende yüce dağ.
İster yağmur ol, ister kar ol yağ;
Mevlâm’ın rahmeti sen oldun bana.

Görse Leylâ kıskanır gül cemâlini,
Mecnun’a denk bir âşık sanırlar beni.
Bin şükür, alnıma yazana seni;
Yüzümü güldüren bahtım sen oldun bana.

Bir tek gülüşün ile açar bahârım.
Tenin tenime değse, harlanır nârım.
Aldığım nefesle değil, seninle vârım;
Bedenim içinde can oldun bana.

Kalbimde saklıdır gizli hazinen.
Anınca ismini titrer bu sinem.
Ne yazsam, ne söylesem az gelir zaten;
Son sevda şiiri sen oldun bana.

Ömrümün baharı, kışım, yazımsın.
Her perdesi aşk çalan gönül sazımsın.
Hem elim, hem ayağım; iki gözümsün,
Yaşama hevesi sen oldun bana.

Senden önce değersiz bir pul idim.
Her oyunda figüran, her sultâna kul idim.
Sana yâr olduktan sonra kendimi bildim;
Gerçeği gösteren sen oldun bana.