Sen Kokuyoraun Şiiri - Hasan Arpaci

Teninin kokusu sinmiş yastığa,
Başımı koyunca sen kokuyorsun.
Pencereden baksam karşıki dağa,
Sesini duyunca sen kokuyorsun.

Mutfaktaki sarı beyaz kupada,
Banyodaki yeşil mavi tapada,
Balkondaki ucu kırık sopada,
Elime alınca sen kokuyorsun.

Saksıya diktiğin sarı çiçekte,
Komşuda sevdiğin küçük bebekte,
Sabah uyanınca hemen dilekte,
Adını anınca sen kokuyorsun.

Pencereden gelen rüzgarda bile,
Yağmura susamış diyarda bile,
Aklımı kaçırdım firarda bile,
Nefesi alınca sen kokuyorsun.

Kovanın içinde arı balında,
Bahar güneşinde ağaç dalında,
Korkusuz güzelin beyaz şalında,
Böcekler uçunca sen kokuyorsun.

Dünyanın hali bu çaresiz işte,
Gönül vurgun yemiş kalbe girişte,
Sevdaya yüz kurban veren dervişte,
Nağmeler çalınca sen kokuyorsun.

Hasan’ın kaderi gül yaprağında,
Yerlere serilmiş güz toprağında,
Bazen uçup gider asma bağında,
Üzümü tadınca sen kokuyorsun.

Hasan Arpacı, Üsküdar