Sen Kendini Bu Gözlerden Hiç Göremeyeceksin

Canım Öbür tarafım Beceriksizliğimiz dilimize vuruyor Odamın duvarları soğuk Hayalin ısıtmıyor iç ağrılı yanlarımı Gözyaşlarımı silmiyor Yetimsizliğim Adın “Hayat” Ya gel al beni benden Ya da infilak ettir İçimden kendini. Efkârı demliyorum gözlerimde Özlüyorum Çok zor olmamalıydı Tek vücuda sığdırmak bizi Çok zor olmamalıydı ! Gelmedin Ve ben gittim Nefesleri aldığım Dudaklarından ilk gidişim Kaçtım! Belki de yaşanmayanlar Cesaretsizliğimi kırdı.. Aklımın odaları Kalabalık Her köşe başı “sen” “Çocuğumuz bize benzesin” Uzuvlarım da patlıyor Ses tonun Hatırladın mı? Şimdi hangimizin çocuğu Bizi andıracak? Her sonu yazılan masallar gibi Ben bu masalın En son başındayım Ben gittikçe sana geliyorum Ben bir tek senin gözlerinden Kanardım “yalanlarına” Daha bir zor olacak Başka birinin olma ihtimaliyle Gözlerimi açmak güneşe Her gece nakış nakış işleyecek Dokunamadığım ellerin Onlar benim Dokunmasınlar Neylersin işte “Sen ve Ben” Ardında bıraktığın Ağır yaralı seni Senden sonrasına taşıyacağım Bir seni bitiremedim Tutunamadım Yüreğinin uğultusuna Şimdi; Ne yapsam boş SEN KENDİNİ BU GÖZLERDEN HİÇ GÖREMEYECEKSİN Emre Kınay