Sen Hiç Benim Gibi Üzgün Kaldınmı

Sen yersin bal börek biz de kuru ekmek,
Geçim baş belası zamlarsa tokmak,
Kolay sanma bu kadar çileyi çekmek,
Hal perişan sen hiç halsiz kaldınmı.

İnanmazsın bize yetmez altı yüz,
Tabi senin için dere tepe düz,
Birazcıkda bizim için kendini üz,
Kurudu dalımız sen hiç dalsız kaldınmı.

Verdin altı yüze yirmi beş lik farkı,
Yoksulun fakirin dönmüyor çarkı,
İnanmazsan eğer gözünle gör ki,
Tıkandı yolumuz sen hiç yolsuz kaldınmı.

Patron verir ama hep kan kusturur,
Paran pulun yoksa herkes susturur,
Ağam alır vermez bizi küstürür,
Sen hiç benim gibi dilsiz kaldınmı.

Zenginlekte gözüm yok huzur isterim,
Şükür deyip alın terimi yerim,
Bu ücretle bu ortamda bitmez ki zarım,
Benim gibi candan bezgin kaldınmı.

Dünyada darlığıma sen oldun sebep,
Bizler yavan yeriz sen yersin kebap,
Hastalansak bile fayda etmez tabip,
Sen hiç benim gibi üzgün kaldınmı.

Altı yüzlük ücret açlık illeti,
Sözüm yoktur düşünürsen milleti,
Olma fakir fukaranın cellatı,
Benim gibi candan bezgin kaldınmı.

Veysel der ki; Engel koyma yollara,
Sen mi verdin canı fakir kullara,
Kara giydik uzak kaldık allara,
Sen hiç benim gibi üzgün kaldınmı.