Sen Hep Söylerdin ' Anne'

Gökyüzüne baktığımda,
Senin ay ışığı gibi parlayan yüzünü görürüm anne.

Hani bana söylerdin ya!
'Oğlum aklını başına al'
Yapamadım anne!
Nice insanlar gördüm,
Haindi, yüzlerinden şüpheli,
Dayanamadım,
Yine vurdum anne!

Hani hatırlar mısın, bilmem
Sen hep söylerdin ya!
'Ben senin yokluğuna dayanamam'
Alış anne alış yokluğuma,
Ben her zaman bir ev,
Ve etrafında kırmızı-beyaz güller isterdim,
Kan emiciler, soyguncular, namussuzlar,
Kara, nursuz suratlı papazlar istemedim anne,
Düşündüm; Kürşad'ı, Oğuz Kağan'ı, Atilla'yı
Olmak istedim, onlar gibi vurmak istedim.
Sen aslanlar gibi evlat verdin vatana,
Artık sil gözyaşlarını anne.

Bilmem, hatırlar mısın anne,
Sen hep söylerdin ya!
'Ben senin yokluğuna dayanamam'
Çok geç anne,
Alış artık alış yokluğuma,
Artık mezarıma gözyaşı dökersin,
Aklına geldiğimde gizli gizli ağlarsın,

Bir şafak vakti,
Ben duyarım ayak seslerini,
Yine aynı saatte gelirsin dimi anne,
Nazlı ülkü fidanını susuz koyma anne!

Hoşçakal anne...