Sen Gittin Ya Şiiri - Melahat Çetinkaya

Hani sen küsüp gittin ya Açelya,
Öyle sessiz, kimsesizce.
Çekip ellerini benden.
Mevsimler ötesine...

Kalanlar durur mu hiç.
Nem varsa sana ait
Düştü peşine telaş içinde.
ve
Koşarken çığlık çığlığa
Çığ düştü üzerime.
kaldım altında.
Lal oldu dilim.
İyi değilim.
Sihirli bir iğneyle,
Yırtıklarını dikiyorum yüreğimin...

Sen gittin ya Açelya,
Yarım kalmış bir masalın
adsız kahramanının,
Resmini çiziyorum ezberime.
Baktım ışığı da sönmüş gözlerimin
Bağışladım ateş böceklerine.
Her şeyi yakıp kül eden bu sessizlikte
Gölgesiyle oynayan bir çocuk gibi,
Atıyorum düşlerimi içimdeki dehlize.

Sen gittin ya,
Sırtlayıp hüzünleri iç göçlerime
Mülteci yazıldım mutsuzlar ülkesine
Sanki su içinde çürüyor zaman
Uykular düşman
yüreğim,
Sıtma nöbetlerinde,
Bir kısır döngüdeyim.
Ve ayaza durmuş tüm şiirlerin
Kitapsız,katıksız şairiyim.

Sen gittin gideli Açelya,
Hasret yapıştı canıma...
Akıtıyor zehrini
Oluk oluk kanıma.

Söylesene Açelya,
Senin gittiğin yerde
Mevsim hala bahar mı
Orada da yalnızlık
Kalabalığı yutar mı...
Yok oluş sendromları
var oluşu boğar mı..
Güneş yine de doğar mı
Martısı giden deniz
Dalga dalga ağlar mı...

Söylesene Açelya.
Senin gittiğin yerde
Sevgisiz hayat var mı..
Aşk duygusal illüzyon,
Sevmek bir ütopya mı..