Hangi duvara assam yakışmadı gidişin.
salonda ayak izlerin kalmış.
Hala bıraktığın yerde kitabın.
Bu kadar küçük müydü evim?
Nereye dönsem sana çarpıyorum.
Yara aldıkça, kanıyor ruhum.
Saatler yine sensizliği gösteriyor.
Neşe ile ızdırapla,
Düşünce ile dolu iken,
Tükenmez ezalar içinde,
Ümitler, tereddütler geçirirken
Kederler içinde yoğurulurken
Mesut olan,
Devamını Oku
Düşünce ile dolu iken,
Tükenmez ezalar içinde,
Ümitler, tereddütler geçirirken
Kederler içinde yoğurulurken
Mesut olan,
Gidiyorlar ardına bakmadan...Gözlerinde varlığıyla alevlenen yaşama sevincinin yerine,boyun eğmiş,donuk ve özlemiyle kavrulmuş bir karanlığa bırakarak...
Gidiyorlar ardına bakmadan...Yüreğindeki kum saatini,o göz açıp kapayıncaya kadar geçen ''sevgili'' den,sanki asırlarca tükenmeyecek olan ''onsuzluğa'' tersyüz ederek...
Gidiyorlar ardına bakmadan...Seni,ayışığının rutubet kokulu duvarlarına vurduğu,tek odalı onsuzluğunda,aşkınla,deliliğinle,bu hayata hep yabancı ruhunla bir başına bırakarak gidiyorlar...
Önce bir yanın öksüz kalır yokluğunda.Sonra yüreğinin o buğulu sıcaklığından mahrum kalan içindeki çocuk...
Mükemmel bir şiirdi...
Yüreğinize ve emeğinize sağlık sevgili arkadaşım...Tam puanımla kutluyorum ve listeme alıyorum bu güzel şiirinizi...
Hep giden midir bırakan kalan da bırakmıştır giden kadar...
Bu şiir ile ilgili 12 tane yorum bulunmakta