Sen gittin, ben kendime geldim. Meğer kaybolan sadece sen değilmişsin, benim de içimde bir yerler eksikmiş. Varlığınla doldurmaya çalıştığım o boşluk, aslında kendi kendime ihanetimmiş. Seninle geçen günler, beni benden uzaklaştırmış.
Şimdi anlıyorum, yokluğun bir kayıp değilmiş. Aksine, en büyük kazancım olmuş. Kendimi yeniden buldum, aynaya baktığımda tanıyamadığım yüzümü geri aldım. Sessizlikte saklanan huzuru, yalnızlığın öğrettiği gücü fark ettim.
Sen gittin, ben kendime geldim. Artık kalbimde kimseyi aramıyorum, kimseye tutunmaya çalışmıyorum. Çünkü seninle öğrendiğim en büyük ders şu oldu: Kendini unutan bir kalp, hep kaybedermiş. Ama artık kaybetmiyorum, çünkü bu kez sadece kendimi seçiyorum.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta